czwartek, 31 października 2013

Zapowiedzi i plany


Dziś kilka zwiastunów tego co na blogu w listopadzie. Będzie sporo o gitarze basowej - poświęcę temu zagadnieniu trzy wpisy (które już czekają na publikację). Być może pojawią się relacje z koncertów (w planach mam wyjście na 4 artystów). Nie wykluczam podjęcia się recenzji nadchodzącego albumu Huntera. Kilka niespodzianek zostawię w ukryciu. Zaglądajcie na bloga, bowiem w przyszłym miesiącu sporo się będzie tu działo.

A przy okazji tego halloweenowego zgiełku - zostaję w domu i co najwyżej odpalę jakąś płytę Roba Zombie. Może coś z "Venomous Rat Regeneration Vendor"?



poniedziałek, 28 października 2013

Nowy album Limp Bizkit... co wiemy?

Po dość dobrym "Gold Cobra" fani Limp Bizkit zacierają zapewne ręce, bowiem zespół intensywnie pracuje nad nową płytą, która ma nosić tytuł "Stampede of the Disco Elephants". Podobno ma wyjść w styczniu (pewnie w pierwszym kwartale 2014 roku). Nad produkcją czuwa Ross Robinson - znany z wcześniej współpracy przy debiucie ("Three Dollar Bill, Yall" z 1997 roku) oraz "The Unquestionable Truth (Part 1)" (2005).


Stampede of the Disco Elephants

Wiemy, też że w niemiłej atmosferze z zespołem pożegnał się DJ Lethal, który na temat konfliktu z wokalistą Fredem Durstem powiedział: "Wolałbym żebrać o chleb niż całować komuś dupę!!!! Narkotyki?? Wszyscy wiemy kto miał problem z nimi. Problem był bo pokłóciłem się z Fredem i powiedziałem mu co czuję. Prawda. Więc nigdy nie będę mile widziany z powrotem.” *

Jakiś czas temu pojawił się także teledysk (w klimacie - jak mawia mój kolega - wóda, koks, lasery) do kawałka "Ready to go" z Lilem Waynem oraz audio "Lightz (City of Angels)". Zatem czekamy...





* cytat z: http://limp-bizkit.pl/forum/index.php?/topic/1151-dj-lethal-poza-limp-bizkit/ 
 [dostęp: 28.10.2013] 

piątek, 25 października 2013

5 największych zarzutów w recenzjach muzycznych

Dziś ponarzekam i na pretensje odpowiem pretensjami. Tak szanowni czytelnicy, będzie o krytyce w recenzjach muzycznych. Chciałbym wejść w polemikę z argumentami recenzentów, które bardzo często pojawiają się w ich tekstach. 

1. Komercja! Sprzedali się!
Tak naprawdę, nie wiem do dziś, co autorzy tych haseł mają na myśli twierdząc, że dany artysta się sprzedał. Czy chodzi o wzrost ilości sprzedanych płyt, czy o sprzedanie się do większego wydawnictwa, czy może o zaprzedanie duszy diabłu przemysłu fonograficznego (sprzedaniu ideałów młodości itd.). Nie ważna semantyka. Sprzedali się i koniec! Komercha! Czasami nagranie melodyjnego lub bardziej łagodnego kawałka wystarczy, by na artystę posypały się gromy. Melodia to nie jest taka łatwa sprawa, a twórcy wpadających w ucho kawałków tworzyli przecież podwaliny muzyki (Queen, James Brown, Michael Jackson - ten z początków kariery, Elvis Presley). Czy on też się sprzedali? 

obrazek

 2. Skończyli się przed pierwszą płytą
To już totalna głupota i raczej zgrywa niektórych, ale zdarzało się, że czytałem w recenzjach opinie, wedle których dany zespół najlepiej brzmiał w garażu, na pierwszych koncertach, gdzieś na festynie, aniżeli na regularnym wydawnictwie. Litości...

3. Nie osiągnęli poziomu debiutu
Jest niewielu artystów, którym na sucho uchodzi wydawanie takich samych płyt (sztandarowym przykładem AC/DC). Ale przecież słuchanie jednego i tego samego w kółko bywa nużące. Eksperymenty, rozwój, szukanie nowych dróg, nieoczywiste inspiracje to jest coś dobrego. Trzeba raczej podziwiać muzyków, że ryzykują i narażają się na gniew fanów, krytyków nagrywając materiał zupełnie inny od poprzedniego. Wracając do tego debiutu, to czasami pierwsza płyta jest tak dobra, że nie da się jej powtórzyć. Czy Pearl Jam nagrywając dziś "Lighting Bolt" ma kopiować specyfikę "Ten"? Wątpię. Czy Monster Magnet powinien wypuszczać dziś "Spine of God 2"? Nigdy!

4. Powrót do korzeni jako skok na kasę
Black Sabbath w prawie oryginalnych składzie wydali płytę. Brzmi ona podobnie jak pierwsze płyty. Niektórzy recenzenci podłapali trop i uznali ten powrót do korzeni jako próbę zarobienia. Akurat w tym przypadku mogę się zgodzić z tym, iż "korzenny sabbath" brzmi wtórnie, ale czy aby na pewno to był skok na kasę?

Black Sabbath w 2013 roku


5. Zespół dryluje kieszenie swoich fanów
Fanów wypada szanować. Fani przecież kupują płyty, chodzą na koncerty, wspierają artystów głosując w różnych plebiscytach itd. Artyści chcąc okazać wdzięczność i czasami trochę podreperować budżet wydają koncertówki, the best of albo boxy i różne okolicznościowe rzeczy (książki, albumy, DVD itd.). Czy jest to aż takie niefajne? Kupuje ten, kto chce. Nikogo się nie zmusza.

Czytam wiele recenzji, czasami zgadzam się z ich autorami, ale w przypadku powyższych argumentów nóż otwiera się w kieszeni. Jak nie masz nic ciekawego do napisania, to nie pisz nic, zamiast kopiować puste slogany, farmazony wprowadzające ludzi w błąd.

Pozdrawiam Was Sanestis Hombre, który się sprzedał, bo nie osiągnął poziomu debiutu, a jego powrót do korzeni dryluje kieszenie fanów.

środa, 23 października 2013

Godne uwagi (Paul Penna, Sean Costello)

Dobrze że nie prowadzę vloga, bo bym zmasakrował wszystkich swoim zaniżonym przez infekcję krtani głosem. Na szczęście mogę napisać i polecić kilka kawałków idealnych na ten dość słoneczny jesienny dzień.

1. Artysta zapomniany. Czasami jednak publiczność, menadżerowie, wytwórnie nie dostrzegają prawdziwych perełek. Tak właśnie było z amerykańskim muzykiem - Paul Penna kariery nie zrobił, ale ma w swoim dorobku bardzo ciekawe rock-bluesowe kompozycje np.:


2. Utalentowany bluesman Sean Costello wydał 5 płyt, dostał nawet nominację w kategorii najlepszej bluesowej płyty. Jego gra na gitarze pełna była pasji i ekspresji. Niestety muzyk umarł w przededniu swoim 29 urodzin. Nie zdołał wejść do panteonu wielkich... Posłuchajcie.



piątek, 18 października 2013

Hunter z nowym teledyskiem

Kilka dni temu w sieci pojawił się najnowszy klip polskiego zespołu Hunter zatytułowany "Imperium uboju". Teledysk zwiastuje nadejście kolejnej płyty, która ma się ukazać w połowie listopada.

Hunter


Kawałek nawiązuje do tematu uboju rytualnego tak ostatnio bardzo głośnego medialnie zagadnienia. Krew, siekiery, ubojnia, bohaterowie w przebraniach i charakteryzacji - to może się podobać. Zresztą sami zobaczcie.




"Imperium" - to może być jedno z najciekawszych wydawnictw 2013 roku. Zastanawiam się nad wybraniem się na koncert Huntera 26 października do krakowskiego klubu Studio.

środa, 16 października 2013

Podział na dwa

Ten blog początkowo miał być związany z kulturą. Nadeszła jednak pora by zrobić małą zmianę. Na Zero Stresu zamierzam się skoncentrować na muzyce (recenzjach, relacjach, przemyśleniach, zestawieniach itd.), natomiast na drugim (nowym blogu) Kod Kreskowy - będę pisał o wszystkim innym.

Zapraszam do lektury obu blogów. Prawdopodobnie ten, na którym się znajdujecie będzie częściej aktualizowany. A może będzie inaczej. Na pewno kilka razy w miesiącu coś skrobnę.

sobota, 12 października 2013

Pearl Jam - Lightning Bolt (2013) - recenzja



Soundgarden wrócili ze świetnym albumem, Alice In Chains zaprezentowali dobrą kontynuację "Black Gives Way to Blue". Przyszła kolej na nowy Pearl Jam.

Okładka płyty


Początek płyty jest naprawdę dynamiczny. Pierwszy kawałek "Getaway" [fajna krótka solówka] oraz punkowy "Mind Your Manners" [powinien sprawdzić się jako koncertowa rozgrzewka] to Pearl Jam w szczytowej formie. W trzecim utworze tempo nie spada, choć kompozycja jest bardziej stonowana (Eddie śpiewa momentami niżej), wyróżnia się też linia basu Jeffa Amenta. "Sirens" to ballada uspokajająca klimat albumu z lekko odjechaną solówką. Tytułowy "Lightning Bolt" może się podobać ze względu na różnorodność stylistyczną, zmiany tempa i kolejne gitarowe wycieczki. "Infalible" zaczyna się floydowsko i ducha progresji widać częściowo w brzmieniu [ta specyficzna wibracja]. W rozmarzonym "Pendulum" jest wszystko co najlepsze: akustyczne gitary mieszające się z rockabillowymi, nastrojowa perkusja. Na szczęście zespołowi nie brakuje pary, nie dostają zadyszki i raczą nas kolejnymi dobrymi kompozycjami. Jest także southernowo-bluesowy groove w "Let the records play" i finałowy nastrojowy "Future days" z pianinem Brendana O`Briena (producenta i muzyka współpracującego m.in. z Bobem Dylanem, RATM, AC/DC czy Stone Temple Pilots). Przyczepić mógłbym się jedynie do "Sleeping by myself", które w żaden sposób nie porywa.



"Lighning Bolt" należy uznać za powrót do wielkiej formy. To twórcze nawiązanie do lat świetności, a nie próba silenia się na powtórzenie sukcesu "Ten" czy "Yield"(nic dwa razy się nie zdarza). "Lightning Bolt" to album wyważony, dający sporo przyjemności ze słuchania. Będę do niego wracał.

czwartek, 10 października 2013

Bracia Figo Fagot - Eleganckie chłopaki (2013) - recenzja


Zostałem ich fanem dawno temu, potem wydali debiutancki krążek i stali się kultowym polskim zespołem grającym muzykę diskopolo żenującą. Trafne dwuznaczne, poschizowane teksty o wódce, dziwkach, cyganach oraz miłości - również tym razem wzbudzają salwy śmiechu lub zażenowania (kto co woli). 

Okładka płyty


Gdy wydali płytę "Eleganckie chłopaki" bałem się, że nie udźwigną ciężaru genialnego debiutu sprzed roku. Oczywiście moje obawy okazały się bezzasadne. Panowie jadą po bandzie, parkiet aż skrzypi! Moimi faworytami są takie perełki jak: "Pisarz miłości", "Już polane stoi szkło", "Zobacz dziwko co narobiłaś" (gościnnie Czesław Mozil) - mogłyby rozkręcać niejedną domówkę i potańcówkę w remizie. Mamy też nowość - coś z rockowym pazurem "Pościelówa". Numer "Bujaj łbem do przodu" rozpierdala refrenem, a bit mógłby się sprawdzić na weselu :D. Naczelną zasadą panującą na tej płycie jest łączenie prostych disko podkładów oraz mocnych prześmiewczych tekstów, czyli stare dobre Figo Fagot. Pędzi polo alkoholo, disco chłosta - tu jest Polska!*



Bracia Figo Fagot są na polskiej scenie muzycznej osobnym zjawiskiem. Szkoda tylko, że tak rzadko pojawiają się wątki cygańskie (na co zresztą uwagę zwracał już uwagę Maciek na swoim blogu Trencztown).


* Bracia Figo Fagot - Elegancja Francja

środa, 9 października 2013

Jamal - Miłość (2013) - recenzja

Ważne jest pierwsze wrażenie, a okładka "Miłości" zwraca uwagę. Zadziorna, intrygująca, oryginalna. Jamal znany jako artysta reggae/dancehall postanowił tym razem pójść w stronę rocka i elektroniki. Już poprzedzający powyższe wydawnictwo kawałek "DEFTO" mógł sugerować nowy kierunek. Na albumie "Miłość" gitar jest sporo. 

Okładka płyty


Tak naprawdę jedyną kompozycją w starym reggae stylu jest "Powiedz mi". Początek, środek i koniec płyty jest gitarowy. Wypada zwrócić uwagę na leniwie rozkręcający się utwór "6.0.6." przeradzający w fajny dynamiczny track z zapadającym w pamięć refrenem. Równie ciekawy jest "Szołbiznes" z rewelacyjną partią saksofonu.



Trudno jest mi ocenić ten album, pewnie czas go osądzi. Starzy fani mogą źle zareagować na zmianę stylistyki. Ja jestem zwolennikiem takich prób, szukania nowych dróg. Pamiętam, że w dniu premiery - wczoraj - po pierwszym przesłuchaniu byłem dość entuzjastycznie nastawiony. Później poziom zadowolenia się nieco obniżył. Nie zmienia to faktu, iż single: "Peron" i "DEFTO" na pewno zostaną zapamiętane, a sam album Jamala jest dobry, dlatego warto po niego sięgnąć.

poniedziałek, 7 października 2013

Sugar Ray - Lemonade and Brownies (1995) - recenzja

Sugar Ray to bez wątpienia zespół jednej świetnej płyty. Wydana w 1995 roku "Lemonade and Brownies" jest albumem barwnym, wyśmienitym pod każdym względem. Muzycy osiągnęli na nim apogeum możliwości kompozytorskich, właśnie tu zamiast przesłodzonych pop rockowych ballad mamy punkowe/hardcorowe czy funkowe utwory, z których każdy wnosi na płytę coś innego. Niech Was nie zmyli blond lalunia na okładce, "Lemonade and Brownies" zawiera 46-minut czadowego materiału.

Okładka płyty


Album rozpoczyna się imprezowo-funkowym intro "Snug Harbor" (w tym kawałku potencjału jest przynajmniej na 3 minuty). Moim zdecydowanym faworytem jest "Mean machine" dynamiczny singiel, do którego zespół nagrał "wariacki" klip. Warto też zwrócić uwagę na punkowy "Big black woman" czy hardcore`owy "Dance party USA" (fajny basowy początek i dobre refreny). "10 seconds down" to też coś dla fanów ostrego grania. Dla przeciwwagi pojawia się "Danzig Needs A Hug" - swoisty muzyczny żart, kolejne luzackie dzieło. Takich niezobowiązujących pomysłów jest więcej - np. funkowy "Hold Your Eyes"



"Lemonade and Brownies" to debiut jak marzenie, bez zapychaczy i słabych punktów. Kolejny album - "Floored" jest już słabszy. Następnymi płytami muzycy spuszczali z tonu. A szkoda.