Jack White (12.11.2014, Kraków - Stara Zajezdnia) - relacja z koncertu

Niegdyś Jack White ubierał się na czerwono lub biało i wraz z Meg tworzył garażowy duet The White Stripes. Dziś raczej po tamtym składzie pozostało wspomnienie i "Seven Nation Army" grane na zakończenie koncertów w solowym projekcie artysty. 12 listopada zatopieni w błękicie mieliśmy okazję trafić na jeden z dwóch tego dnia występów Jacka White`a w krakowskim lokalu Stara Zajezdnia. Ten multiinstrumentalista z Detroit łączy w swoim graniu kilka stylów: klasycznego rocka, bluesa, country, soul oraz hard rocka. 

Osoby, które zdołały kupić bilety miały niebywałego farta, bowiem dwa koncerty zostały wyprzedane w kilka minut (choć pierwotnie zakładano, że będzie tylko jeden, organizatorzy szybko się zreflektowali i dołożyli następny, dzięki czemu w ogóle powstała ta relacja). Także wspomniane wejściówki były tego dnia najgorętszym towarem w mieście.

fot. materiały promocyjne koncertu

Tuż przed godziną osiemnastą weszliśmy do lokalu. Jak się okazało nie zobaczyliśmy supportu* (szczerze mówiąc, to nawet nie wiedziałem, że takowy miał być). Scenę pokrywało niebieskie światło. W powietrzu czuć było charakterystyczne napięcie, które towarzyszy występom gwiazd. Występ zespołu Jacka White`a rozpoczął się punktualnie bez zbędnych opóźnień.

Koncert Jacka White`a (występ nr 1: 18:00)

Jeśli ktoś miał wątpliwości co do jakości występu, pierwsze dwa utwory musiały je rozwiać. Od początku dominowały: energia, dzikość i niesłychany entuzjazm muzyków, do którego doskonale dopasowała się publiczność, żywiołowo reagując na każdy gest White`a. "High Ball Stepper" z charakterystycznym "chochlikowym" dźwiękiem odśpiewanym przez fanów oraz "Lazaretto" podkręciły atmosferę. Na koncercie można było usłyszeć kawałki zarówno z pierwszej płyty ("Sixteen Satines" czy "Freedom At 21") jak i drugiej ("Three Woman", "Just One Drink"), ale również numery The White Stripes: "Hotel Yorba", "You Don`t Know What Love Is [You Just Do As You`re Told]", "You`re Pretty Good Looking (For A Girl)" i najostrzejszy tego dnia - zagrany wręcz z hardrockową mocą "The Hardest Button To Button". Dodatkowo mieliśmy okazję poskakać przy "Steady As She Goes" z repertuaru The Racounters. Oczywiście finał mógł być tylko jeden - "Seven Nation Army". Jack White na żywo to prawdziwy żywioł grający kosmiczne solówki**, odgadujący reakcje publiczności. Takiego gościa trudno nie lubić, a przecież jego rodzina pochodzi spod Krakowa, co łechce polskie ego.

Ponad siedemdziesiąt minut rozłożone na dwie części, zróżnicowana przekrojowa setlista i naprawdę wzorcowa publiczność, to tylko kilka pozytywnych rzeczy, które na szybko rzucały się w oczy podczas koncertu. Absolutnie nie ma się do czego przyczepić. Były emocje, była zabawa, było bardzo dobrze.

* Na rozgrzewkę zagrał zespół Lucius.

** Warto wspomnieć o świetnym zespole, w którym każdy z muzyków odgrywa ważną rolę. Mnie szczególnie podobała się gra perkusisty Daru Jonesa. Jego krótkie perkusyjne przyspieszenie pod koniec występu spowodowało u mnie ciarki. Gość jest szybki jak diabli!