The Dead Weather - Sea of Cowards (2010) - recenzja płyty

Co by tu napisać o The Dead Weather, żeby nie wyjść na podnieconego nastolatka, który kupił sobie  upragniony winyl? Kapela urywa jaja! W 2010 rok Jack White mógł powiedzieć, że The White Stripes jest jego projektem pobocznym, bo to co muzycznie "powyczyniał" na „Sea of cowards” zasługuje na wyróżnienie. Ta muzyka powoli dojrzewa w człowieku, w środku. White powiedział o brzmieniu The Dead Weather, że jest to  „gothic blues”. Trafnie! Charakterystycznie nastrojone gitary (dużo różnych przesterów), ciekawe podziały, pauzy, mroczny klimat zakłócany raz po raz jazgotem i wyśmienitym partiami wokalnymi. 

The Dead Weather - Sea of Cowards

Największe wrażenie robi na mnie właśnie ta pierwsza część płyty: "Blue blood blues" – napędza wyraźny rytm perkusji czy "Hustle and Cuss" – przyciąga ciekawym chwytliwym basem (pamiętacie jeszcze utwór "60 Feet Tall?"), partią Hammondów, no i ten riff! A przy okazji Alison wspina się na wokalne wzgórze. "The Difference Between Us" – sporo efektów i elektroniki, psychodeliczna wycieczka."I`m Mad" – skandowanie tytułu utworu kończy krótka fraza śmiechu „ha ha”. Alison Mosshart jest tu  zadziorna, seksowna i nieokiełznana. Jack Lawrence i Dean Fertita idealnie dopełniają muzyczną układankę. „Sea of cowards” to kontynuacja, jazda właściwą drogą, jazda bez trzymanki z seksualnym dreszczykiem, błyskotliwa, zachęcają,  i… szybka. Nagle orientujesz się, że ta frapująca płyta dobiega do końca, ale ty nie chcesz się zatrzymać. Wciskasz replay i jedziesz dalej. 

To jest oldschool. To jest świetnie dopracowana produkcja. Jedna z najciekawszych płyt roku 2010.