Hey Unplugged (21.03.2014, Wrocław, Hala Stulecia)

Jakimś fanatycznym fanem zespołu Hey nigdy nie byłem. W 2005 roku widziałem ich koncert z prądem zagrany w krakowskiej Rotundzie, a w ubiegłym roku zostałem zaproszony na występ Nosowskiej w Studio. Jednak inicjatywa krótkiej trasy koncertowej, która miała nawiązywać do MTV Unplugged, wydała się godna uwagi...

To jest pierwsza moja relacja w życiu, w której więcej mógłbym napisać o okolicznościach wyjazdu do Wrocławia, niż o samej muzyce. Dlatego w telegraficznym skrócie przedstawię to tak: na 226 kilometrze A4 padł nam samochód, laweta dotransportowała nas do Niemodlina, a mechanik postraszył awarią pompy wody i wystawił rachunek na kilkaset złotych... Tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności i auto casco udało się dotrzeć na miejsce tuż przed godziną 19. Tłok przy wejściu na szczęście szybko się rozładował więc udało się znaleźć swoje krzesełka i czekać. Tak, krzesełka. Taki to był specyficzny klimat. Wprawdzie od razu dało się wyczuć, że o kameralnej atmosferze można tylko pomarzyć (duża hala i spora odległość do sceny), to podsumowując występ Heya unplugged, muszę stwierdzić, że dobrze się bawiłem. 

Muzycznie? Dobra akustyka, skład Heya zaprezentował się w bardzo rozbudowanej formie (poszerzony chyba o indyjskie instrumentarium), tradycyjnie zawstydzona Kasia Nosowska i bardzo przekrojowy set (zapamiętałem m.in.: "Heledore Babe", "Zazdrość", "Umieraj stąd", "sic!" oraz "Teksański" na bis). Zespół grał ok. 90 minut, a publiczność przywołała artystów na scenę głośnym tupaniem, co na szczęście nie zakończyło się zawaleniem Hali Stulecia, dzięki czemu mogłem zapisać te kilka krótkich zdań relacji.